Life In Darkness

สวัสดีทุกคนฉันชื่อมิกิ (นั่นเป็นชื่อนิกเนมของฉันเองแหละ จริงๆ ชื่อฟ้า) ตอนนี้อายุ 15 และเรียนที่บ้าน หรือที่รู้จักกันในชื่อ homeschool นั่นเอง ถ้าถามว่าทำไมถึงเรียนแบบนี้…. อืมมมมม… รู้สึกว่ามันสบายและก็ไม่มีการล้อกันในชั้นเรียนด้วย อีกอย่างมันสะดวกสำหรับคนตาบอด (จริง ๆ ไม่ค่อยชอบให้ใครเรียกว่าคนตาบอดเท่าไหร่ ได้ยินคำนี้แล้วจะร้องไห้ทุกทีเลย) อย่างฉันด้วยแหละเพราะอยู่ในบ้านมันก็ชิน (แถมเรียนไปแอบกินหนมไปก็ยังได้น้า)

ทุกคนคงสงสัย (รึเปล่า) ว่าทำไมฉันถึงตาบอด แล้วคนตาบอดเค้าเรียนยังไง บางคนคิดว่าคนตาบอดทำอะไรไม่ได้และน่าสงสาร แต่มันไม่จริงเลย

เรื่องมันเริ่มด้วยการที่ฉันเป็นโรคมะเร็งระยะสุดท้ายตอนอายุได้ 5 เดือน (ทำไมถึงจำได้น่ะหรอ… แม่เล่าอ่ะ) คุณหมอพูดกับแม่ว่า

“ลูกของคุณมีโอกาสรอดแต่ต้องตาบอดนะครับ คุณจะรักษาชีวิตเด็กไว้มั้ยครับ”

“ค่ะคุณหมอ” แม่ตอบทั้งน้ำตาพลางมองขึ้นไปบนท้องฟ้า…..

หลังจากนั้นฉันก็ใช้ชีวิตอยู่บ้านและโรงพยาบาลสลับกันไปเหมือนโรงพยาบาลเป็นบ้านหลังที่สอง ช่วงอนุบาลฉันขาดเรียนบ่อยมากทำให้ต้องซ้ำชั้น (พอมารู้ความจริงจากแม่ตอนโตว่าซ้ำชั้นอนุบาลก็รู้สึกแย่กับตัวเองมาก) พอขึ้น ป. 1 ฉันก็โดนเพื่อนล้อที่โรงเรียนอยู่ตลอด

“ฟ้าขุ่น”

“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!! ฮืออออไอพวกชอบสนุกบนความทุกข์ของคนอื่น”

หลังจากนั้นก็เกิดเหตุการณ์ขึ้นมากมายในโรงเรียน ทั้งวิ่งชนถังนม ติดหวัดจากเพื่อน เพื่อนให้ช่วยหิ้วกระเป๋าแล้วตกบัดได ติดเหาฯลฯ แล้วฉันก็ลาออกจากโรงเรียนตอน ป. 1

แต่พอเวลาผ่านไปฉันก็เข้าใจแล้วว่าการล้อกันเป็นเรื่องธรรมดามาก และถ้าย้อนเวลากลับไปได้จะไม่โกรธพวกเค้าเลย